عدم توجه به ابعاد معنوی رابطه انسان و محیط، ریشه بسیاری از آلودگی‌ها و فرایندهای مخربی است که به واسطه فعالیت‌های مستقیم و غیر‌مستقیم انسان در عرصه محیط زیست پیش می‌آید و با وجود راهکارهای علمی و دیدگاه‌های عملیاتی کنترل و کاهش فرایندهای تخریبی هم‌چنان شاهد بروز این فعالیت‌های مخرب در سطح جهان هستیم؛ لذا در این پژوهش با فرض اینکه چگونگی رابطه انسان و محیط نقش مؤثری در برخورد با محیط می‌تواند داشته باشد، به تبیین نگرش اسلامی از دیدگاه قرآن که انسان را همراه طبیعت می‌داند و نگرش غیر دینی که انسان را حاکم بر طبیعت می‌داند، پرداخته می‌شود. نتیجه حاصل از تحلیل آیات قرآن نشان داد که اندیشه‌های فلسفی در فضای غیردینی و جدا از آموزه‌های دینی، عامل اصلی و ریشه‌ای تخریب محیط می‌باشد. این معضل، معلول جهان‌بینی جدید و نگرش انسان نسبت به خود و طبیعت است؛ نگرشی که ریشه در بنیان‌های علم جدید و تفکر تجدد‌گرایانه دارد و به فاصله گرفتن انسان از نگاه معنوی به طبیعت و تجاوز به آن انجامیده است و تا زمانی که ارتباط معنوی با طبیعت ایجاد و اصلاح نشود، نمی‌توان به حل پایدار و ریشه‌ای مسائل زیست محیطی امیدورار بود.
)
